dinsdag vierde dag in het klooster

Ja mensen ik kom in het ritme. Vandaag om 6.30 uur wakker. Eddy en ik verheugen ons vandaag op de auto die 7.30 uur gebracht wordt. We besluiten eerst te ontbijten en dan buiten het hotel te gaan wachten want ze zullen toch wel niet op tijd zijn. Klokslag half acht staan we buiten en spreekt een vriendelijke dame ons in Belgisch accent aan of we soms een auto hebben besteld. Tuurlijk zijn ze op tijd. Het zijn geen Antilianen. We krijgen een prachtig goudkleurige fourwheel drive Jeep. Wat een stoere wagen. De Belgische dame en haar Nederlandse man aan het accent te horen zien niet veel problemen. Daar zit de kruk, en dit is het sleuteltje van het reservewiel. Of we ook off the road gaan. Tja maakt dat uit. Veel wegen op Curacao zien er uit alsof er geen asfalt is gelegd en dat zou bij ons in Nederland al off ther road zijn. Maar hier spreekt men dan nog van wegen. Na een rondje om de auto vanwege het vastleggen van krassen en butsen en het betalen van de borg en de huur krijgen we de sleutels in handen en spreken we af dat we de auto onze laatste reisdag bij hun brengen en zij ons naar het vliegveld brengen. Ook weer prettig geregeld. Kunnen we dan gelijk het huis zien waar onze vrienden James en Janny over een paar maanden zullen vertoeven want de verhuurder van de auto is tevens de verhuurder van de bungalows.

Eddy en ik besluiten het advies van de Belgische dame uit te voeren en naar een volgens haar mooie rustige baai te gaan de Santa Martha Bay waar je met een Kia Picanto niet kan komen maar met deze wagen wel.  We besluiten onderweg eerst even een paar flesjes water te halen en een paar bananen. Volgens Eddy versta ik de kunst om de meest onbetrouwbaar ogende winkeltjes uit te zoeken maar eerlijk is eerlijk ik ga gewoon op mijn doel af. Je weet nooit of dit winkeltje de laatste is en je straks zonder water zit op het strand.  Zie foto.  Na een korte shopstop vervolgen we onze reis naar de Santa Martha baai. Er zou een vliegtuigwrak liggen en aan de ene kant een zandstrand en de andere kant een kiezelstrand. Al gauw zagen we Santa Martha op de borden staan maar de afslag naar de Baai kwam maar niet in beeld en voordat we het wisten waren we zover doorgereden dat we bijna op de Westpunt uitkwamen. Dus weer keren en dan elke afslag maar proberen. We kunnen zeggen dat we in verschillende buurten zijn geweest en waarbij keren onmogelijk was en waar soms gevaarlijke uitziende en blaffende honden met de auto meeliepen. Reken maar dat we niet de auto uitgingen om te vragen waar we de baai konden vinden. Wat waren we blij met de jeep want met een klein autootje hadden we heel snel vast gezeten. Waar was nou die k..afslag. Uiteindelijk besloten we om nog één keer een afslag te proberen. Ondanks dat we dachten dat we niet goed zaten kregen we steeds meer in de gaten dat we wel de goede richting uitkwamen. Maar jemig wat een hoogtes en wat een gaten en putten in de weg. Als we hier maar niet vast komen te zitten. Uiteindelijk zaten we zo hoog dat er een prachtig uitzicht was op de baai.  Hoe meer we daalden hoe vreemder het werd. Had hier dan ooit een hotel en duikschool gezeten. Was hier een oorlog uitgebroken? Het leek wel alsof we in een spookdorp kwamen. Een ooit groot hotel met prachtig uitzicht over zee stond te verteren in de zon. Balustrades hingen los en zonwering klapperden, Mooie witte appartementen stonden leeg, een duikschool was opgedoekt een restaurant had ooit betere tijden gekend, een vervallen tennisveld, een eenzame visser staat op een vervallen steiger te vissen en vanaf zee komt een prachtig en modern jacht de baai invaren om de passagiers waarschijnlijk het vervallen verleden te tonen. Eddy en ik konden de auto zo het strand oprijden, de klep openen omkleden en het water in. Zwemvliezen en snorkels op en zwemmen maar. Wauw zo mooi. Er waren nog een paar duikers die aan het genieten waren en onder ons al zwaaiend doorzwommen. Het wrak konden we niet vinden en bij navraag bij  de padi-duikers bleek het voor snorkelaars te diep te liggen. Nadat we het water uitkwamen konden Eddy en ik er niet over uit waarom deze vakantieplek uitgestorven was. Het moet de weg er naar toe zijn geweest die toeristen een volgende keer heeft weerhouden om nog eens hier naar toe te gaan. Maar dat de Antilianen dit zo hebben laten verpieteren is onvoorstelbaar.

In het hotel terug gekomen komen we erachter dat we toch flink verkleurd zijn. Volgende keer even beter opletten. Je voelt het niet omdat de wind zo heerlijk om je heen waait. Maar het is toch 29 graden.  We sprongen of stapten het hotelzwembad weer in om even af te koelen waarna we weer op pad gingen voor het avond eten. We hadden geen zin om te zoeken dus weer naar het Wilhelmina plein gereden en daar een heerlijke pastaschotel gehad.  Wat wel weer heel vervelend is dat we onder de muggenbulten zitten. Vooral rond de enkels. Je ziet bijna alle blanken met grote rode plekken lopen op de onderbenen. Wat voor mugjes het ook zijn ze zijn nooit verzadigd lijkt het wel. Er gaan bussen Deet doorheen maar ze geven er niks om.  

Na het eten besluiten Eddy en ik om het casino bij het voormalige Breezes resort te bezoeken. Het zat  ons dit keer niet mee. We hadden niet veel winners en moesten met een klein verlies het casino verlaten. Mooi is wel dat je alle drankjes gratis dus dan voelt verlies niet echt als verlies. Natuurlijk moesten Eddy en ik even een selfie maken. We wisten wel dat het niet mocht in een casino maar ja het was het proberen waard. We kregen een waarschuwing maar mochten de foto houden. Is toch belangrijk voor ons reisverslag. Toen ik terug reed vond zat ik tegen Eddy te mopperen over de verkeersdrempels die je amper zag. Op een gegeven moment kwamen we er lachend achter dat ik al een paar kilometer zonder licht had gereden. En vind dan maar eens in de Jeep waar de lichten zitten. Zou ik dan toch nog goeie ogen hebben